Deze traditie gaat terug naar 1940 toen Koning Sobhuza II het tijdens zijn regeringsperiode introduceerde. Het is veruit de meest belangrijke viering van de Koninklijke familie. Waar jonge vrouwelijke maagden, dus jonge ongetrouwde vrouwen, van Swaziland bijeenkomen. En tegenwoordig nemen tienduizenden meisjes hieraan deel. Hierdoor is dit evenement het grootste en meest spectaculaire Afrikaanse culturele evenement.

De hele Umhlanga duurt 7 en sommigen zeggen 8 dagen. Het is voornamelijk een besloten aangelegenheid, alleen de Reeddance op dag 7 kan bezocht worden door iedereen. En het is vrij toegankelijk, dus trekt ook naast de toeristen erg veel Swazi’s.
 

Op de eerste dag komen de vrouwen in groepen van maximaal 200 na elkaar binnen om te registreren. Vaak gaat dit per regio, zogenaamde chiefsdoms. Grote open vrachtauto’s rijden af en aan naar de Queen Mother’s royal village, Ludzidzini. Dit is de plaats waar ze de rest van de week bivakkeren.  

 

Op dag 2 worden de vrouwen ingedeeld in 2 groepen; de meisjes van 8-13 jaar en de vrouwen van 14-22 jaar.  En wordt er gemarcheerd  naar de rivierbedding waar de “reed” groeit. Voor de oudere groep moet er ongeveer 30 kilometer afgelegd worden en voor de jongeren ongeveer 10 kilometer. 

 

Op de derde dag snijden de meiden het “reed”. Ze snijden zo’n 10-20 stuks, beetje afhankelijk hoeveel ze kunnen dragen. En binden dit samen met het normale riet. Na deze klus overnachten ze in het veld.

 

Op de vierde dag wordt s’middags de terugreis ingezet naar de Queen mother village, met hun gebundelde bos bamboo. Laat in de avond/nacht komen ze op de plek van bestemming aan. 

 

Dag vijf staat in het teken van …. Rust!! Tijd om een beetje op adem te komen voor het belangrijkste deel van de Umhlanga begint. En is er tijd om de laatste voorbereidingen te doen voor hun haar en hun danskostuum. 

 

Dag zes staat namelijk in het teken van eindelijk het dansen. In de namiddag bieden de meisjes, in hun eigen groep hun “reed” al dansend aan. Zo zingt elke groep hun eigen song, maar allemaal op dezelfde tijd.

 

Dag zeven, de dag wat bekend staat als de Reed-dance. Want nu dansen de meisjes elk met hun groep, elk in hun eigen kleurrijke kledij in het stadion voor duizenden toeschouwers en … de koning. Die halverwege de ceremonie binnen komt waaien met een honderdtal manlijke krijgers om zich heen. Dus moeilijk om hem eruit te vissen. 

 

Om beurten komen ze groepsgewijs binnen, de prinsesjes met hun rode veren op het hoofd voorop, gevolgd door het leger, de penitaire inrichtingen, de politie en dan de regio, die het meest in de buurt ligt van het koningshuis en zo verder. En er dansen zelfs meiden van Mpumalanga en Zulus uit Zuid Afrika mee.

 

En soms kiest hij tijdens de dans, nadat z’n oudste dochter een aantal nummers heeft gezongen waarop de rest meedanst, zijn nieuwe vrouw uit. Dit gebeurt door tussen de vrouwen door te rennen en bij de “gelukkige” zijn schild neer te zetten. Toch dit jaar heeft hij hiervan af gezien.

 

Dag acht, wordt niet echt over gesproken, maar op deze dag laat de koning een kudde koeien, zo’n 20-25 slachten om de vrouwen, die mee gedanst hebben, met een goede braai te bedanken. En de vrouwen gaan terug naar huis. Met een onvergetelijke ervaring rijker. 

 

Al deze evenementen zitten boordevol rituelen en spirituele misstanden. Maar als daggast krijg je daar niets van mee, maar wel als je Petros naast je hebt zitten en hij je hiervan op de hoogte stelt. En je zit daar toch met enige schaamte naar duizenden half naakte vrouwen te kijken, die zonder enige schaamte hun borsten tentoonstellen aan jan en …. deze man. Maar de Swazi’s zelf doen daar niet echt moeilijk over, dus tja ……daar zal ik mee moeten leven…