Zo gezegd zo gedaan en natuurlijk eerst langs oma (de moeder van Elisabeth) en toen met haar naar Bongani . Ik kon aan zijn bed iets delen uit Gods woord voor hun beiden. En voor Bongani kunnen bidden, dat God in deze troosteloze en in mijn ogen hopeloze situatie, verandering en bovenal HOOP gaat brengen.

Hierna, op een swazi’s drafje, achter oma aan naar het huisje van haar jongste zoon, die zo ziek was geweest. Maar gelukkig leek hij flink opte knappen. Want hij had sinds een aantal dagen de juiste medicatie gekregen. In het ziekenhuis hadden ze namelijk geconstateerd dat hij TB (Tuberculose) had en hij was vervolgens weggestuurd met een pot pillen. En Grace, die hem als een groots verpleegkundige al wekenlang verzorgde, zag er op toe dat hij zijn pillen en hapje en drankje op tijd kreeg. De vrouw van deze man was al jaren geleden overleden, vandaar dat Grace deze rol nu op haar nam, zoals doen gebruikelijk in de Afrikaanse cultuur.

Ik trof een sterk verzwakte man aan in bed, maar in zijn ogen straalden leven. Hij was blij dat de pijn op zijn borst minder was en dat het de goede kant op ging. Ook hier Gods Liefde kunnen delen over het Koninkrijk van God dat God de kans krijgt om ons te veranderen, als het zaad in de juiste grond valt (ons hart). En ook voor hem kunnen bidden, voor kracht en een spoedig herstel.

Een week later vertelde Elisabeth dat ze haar broer hadden overgebracht naar een ziekenhuis. Ver weg van waar ze woonden, omdat hij goede verhalen had gehoord van een vriend over de zorg die ze hier verleenden. En …deze vriend was er levend uitgekomen. Hij had in veel andere ziekenhuizen totaal geen vertrouwen. En inderdaad bleek de zorg hier beter, want hier werd gelijk gekeken of hij HIV besmet was. Dit bleek het geval te zijn en verklaarde waarom hij toch ineens weer zoveel meer klachten had gekregen. Maar helaas was hij te laat en overleed nog diezelfde dag aan …. TB volgens dit ziekenhuis.
Een week van rouw brak aan. Elisabeth en Grace bleven daar dag en nacht en ontfermden zich over haar moeder. Ze had opnieuw een kind op zeer jonge leeftijd (34 jaar) verloren. Twee weken geleden had ik hem nog bezocht en nu weer naar hun homestead om met de familie te rouwen. ‘s Morgens had God mij laten weten dat Hij graag Zijn troost en bemoediging wilde laten voelen aan de nabestaanden en dat heeft Hij gedaan ! We hielden elkaars handen vast en Gods Liefde stroomde.

Ik werd gevraagd, als onderdeel van de familie, mee te gaan, om op de dag voor de begravenis het lichaam op te halen. Gelukkig hoefde ik alleen maar achter de pick-up truck aan te rijden met een aantal familieleden. In de laadbak van de truck lag de kist en om de kist heen zaten de vrouwen. De vrouwen ontfermden zich over het lichaam en zongen de hele tijd en de mannen waren op de begraafplaats het graf aan het graven. Vooral bij de mannen, weinig emoties. En wanneer de tranen kwamen dan rende men snel naar buiten om vaak alleen, zonder troostende arm , uit te huilen. De avond voor de begravenis was er een nachtwake waar familie en vrienden in de gelegenheid waren om afscheid te nemen. Dit ging de hele nacht door. Om 5 uur zondagochtend, was de laatste eredienst van een half uurtje in een grote tent bij het huis en vervolgens gingen we naar de begraafplaats, waar het overgrote deel van de community aanwezig was. De hele tijd werden er liederen gezongen en om half 7 was de hele ceremonie voltrokken en vertrok iedereen naar huis.

Opnieuw iemand weggerukt uit het leven op jonge leeftijd, die 2 jonge kinderen achterliet. Een meisje van 14 jaar en een jongen van 12 jaar. Het meisje kennen we niet, maar de jongen Samkeliso wel, omdat hij al jarenlang opgroeide bij Petros & Elisabeth, na de dood van zijn moeder. 

Op verschillende plekken zijn Birgitte en ik jonge meiden en jongens aan het onderwijzen over sexualiteit en de mogelijke consequenties ervan met betrekking tot het oplopen van SOA ziekten en onverwachtse zwangerschappen. Op deze manier hopen we bij te kunnen dragen aan het verwoestende werk in mensenlevens, wat we hier te vaak zien.

Uit het leven gegrepen, dood en leven staan hier dichtbij elkaar, ook dat hebben we vorige week duidelijk ervaren. We willen jullie bedanken voor jullie steun en willen jullie zegenen met Gods liefde en Leven.

Liefs uit Swaziland van de “Big 5”, Birgitte, Ruben, Levi & Jessie en Anne