Probeer je eens te verplaatsen in Petros & Elisabeth, 2 prachtige mensen. We willen jullie meenemen naar een dag uit hun leven.
’s Morgens om 6 uur uit de veren, om de 18 kinderen klaar te maken om naar school te gaan. Nadat ze allemaal een bord maïspap hebben gekregen, wordt er alvast water gekookt voor de enorme afwas. Of er staat water op voor de was, want dit doen ze allemaal op de hand.
De jongste 2 kinderen gaan naar de preschool en moeten eerst een stuk lopen, voordat ze op het busje kunnen stappen naar school. De anderen kinderen lopen naar school. Er wordt gewerkt in de groentetuin en Petros probeert voor de zoveelste keer een trekker te regelen, die zijn land beneden aan de heuvel gaat omploegen. De ene keer is het te nat, de andere keer te droog, maar het moet nu wel gauw omgeploegd worden, want de maïs moet erin.
Daarna gaat hij weer naar de stad om te proberen voor alle kinderen een paspoort te regelen. Ze zijn nog nooit op vakantie geweest en wat zou het geweldig zijn als ze een keer met z’n allen een paar dagen op vakantie zouden kunnen en buiten Swaziland!
Tegen 12 uur komen de kinderen van de preschool alweer thuis. Het is ieder jaar weer een heel gepuzzel om voor alle kinderen, van preschool, primary school en high school het schoolgeld te kunnen betalen en de uniformen te regelen (Dit kost € 2200,- per jaar). Want zonder dit, mogen ze niet naar school. De meeste kinderen doen er dan ook jaren over om de scholen te doorlopen. Zo kan het zijn, dat een zoon van 15 jaar, nog in Grade 4 zit (groep 6 van de basisschool).
’s Middags gaat Petros met het combibusje naar het dorp van zijn moeder om daar te bouwen aan een nieuw huis voor haar. Hij is de enige zoon en dus verantwoordelijk voor haar. Zijn moeder en (stief)vader wonen nu in een modderhuisje, maar als het regent, lekt het aan alle kanten en spoelt de modder weg. Petros is zo bezorgd dat dit huis op een dag zal instorten na een flinke regenbui. Daarom probeert hij voor hen dit nieuwe huis te bouwen. Maar iedere keer is het echt een geloofskwestie om het geld bij elkaar te krijgen, voor cement (om zelf stenen te maken), voor balken of voor het dak. Hij kan hier echt om wakker liggen.
De rest van de dag is het een drukte van belang rondom hun huis in Motjane. Langzaam druppelen alle kinderen weer binnen, dus tot ’s avonds laat hebben ze altijd kinderen om zich heen. De oudsten zijn erg zelfstandig, wassen hun eigen kleren, sprokkelen of zagen hout, helpen in de groentetuin en met koken. Tussen door moeten ze hun huiswerk maken en veel kinderen gaan voetballen met vrienden. ’s Avonds eten ze samen, het hoofdgerecht: pappa (maïs puree), groente uit eigen tuin en als er geld is krijgen ze vlees of kip van henzelf. Na het eten wordt de dag afgesloten. Dit doet Petros met de jongens en Elisabeth met de meiden. Ze bidden samen en praten over hun dag. Daarna gaan ze allemaal tegelijk naar bed. Daarmee is de Kunene dag ten einde, en hopen ze op hun welverdiende rust, als… de baby Bandile niet te vaak wakker wordt.
De grootste uitdaging voor deze lieve mensen is: hoe gaan we deze maand rond komen met de financiële middelen, die we hebben? Er zijn maar een paar sponsoren en van dit geld moeten ze alles betalen.
We zijn dankbaar dat we Petros & Elisabeth ontmoet hebben,want we bewonderen hun dat ze dag in dag uit de zorg willen dragen voor zoveel kinderen. En ondanks al hun zorgen en problemen, vertrouwen ze iedere dag op God en proberen ze alle kinderen liefde te geven. Hun grootste wens voor alle kinderen is dan ook dat ze een (verdiepte) relatie met Jezus krijgen, hun redder en vriend. En dat hun dromen werkelijkheid mogen worden!