Zaterdag 7 maart jl. lieten wij, Ancilla en Emmy, onze gezinnen achter om de reis naar het verre Swaziland te maken. Een grote wens ging in vervulling: met eigen ogen de leefwereld van de van der Zaagjes zien en ervaren hoe het is om in Swaziland te leven. We genoten van het weerzien met de familie en zijn onder de indruk van de verhalen die de kinderen vertelden. Onverwachte toetsen op school, niet duidelijk horen wat je moet leren en daarom de opdracht krijgen om alles te leren, leraren die afspraken niet nakomen etc. Grote bewondering voor Ruben en Levi die zich ondanks dit zo goed staande houden en voor Jessie die zo goed Engels kan dat ze met een accent praat. 

We zagen de door Anne gemaakte picknicktafels, de echte keuken in het grote gezin van Petros&Elisabeth, het nieuwe onderkomen van de ouders van Petros (die nu niet meer in een huisje van modder en takken hoeven te wonen) en het werk dat er momenteel wordt verricht om de watervoorziening bij Petros&Elisabeth te verbeteren. Opvallend was het vertrouwen van de plaatselijke bevolking in Anne en Birgitte. We bezochten de gogo’s (oma’s) die zoveel kinderen hebben verloren en door het meegaan naar de verschillende projecten zagen we veel kinderen. Kinderen van zieke ouders, weeskinderen, arme kinderen en kinderen die zelf ziek zijn. Kinderen met verschoten, kapotte kleding en soms zelfs geen schoenen aan de voeten. Maar wat zijn ze mooi, zo aanhankelijk en zo op zoek naar liefde en geborgenheid. Ze raakten ons diep in ons hart!

We hoorden over de maandagavond, een avond waarop Anne met een aantal jongens samenkomt. Deze keer ging het over gaven en talenten, maar het kan ook gaan over een onderwerp als seksualiteit. Niet verkeerd in een land met zoveel aids en waar zo weinig respect is voor meisjes en vrouwen. Op zaterdag neemt Birgitte een aantal oudere meiden onder haar hoede. Ook nu wordt een onderwerp als seksualiteit en het belang van seks na het huwelijk niet geschuwd.

Als Thuis Front Team-leden zijn we nauw betrokken bij het werk van Anne en Birgitte, maar door onze dagen in Swaziland is het voor ons nog meer gaan leven.

Emmy schreef na thuiskomst het volgende in haar blog:

The day after

Vanmorgen wakker geworden in mijn vertrouwde bedje in een voor mijn gevoel kolossale slaapkamer. Wel wat anders dan onze knusse tent, de geluiden van blaffende honden en van heel veel krekels. Daar zit je dan in je mooie huis, de koffers nog niet uitgepakt en een beetje met een dubbel gevoel. Blij en dankbaar om weer terug te zijn en te mogen weten hoe rijk je in alle opzichten bent. Aan de andere kant vol van alle indrukken en het weten (en het vooral gezien te hebben) hoeveel leed en armoede er aan de andere kant van de wereld is. Ik denk aan de zieke jongen, uitgemergeld in bed en de vliegen rond zijn hoofd. De gogo's die zoveel kinderen verloren hebben en ondanks alles een rotsvast vertrouwen in God hebben. De sloppenwijken waar je langs rijdt en vooral de kinderen die mijn hart gestolen hebben. Al die kinderen die zo hunkeren naar liefde, warmte en aandacht. En toch...wat kan ik veel van al deze mensen leren. Tevredenheid, dankbaarheid en vooral dat rotsvaste vertrouwen. Veel stof tot nadenken dus. Ik denk aan mijn plaats in het Thuis Front Team. Hoe kan ik me meer inzetten om mijn steentje bij te dragen. Ik denk aan mijn vrienden Anne en Birgitte, die alles achter zich hebben gelaten om in geloof daadwerkelijk iets voor deze mensen te gaan betekenen. Wat ben ik trots op ze en wat zal ik ze tegelijkertijd gaan missen! Evenals Ruben, Levi en Jessie, alle drie zo anders maar zo leuk. En tenslotte een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor deze kans die ik heb gekregen om uit mijn comfortabele leventje te stappen en deze levenservaring op te doen. En vooral dankbaarheid aan God: die zowel in Swaziland als in Zeewolde is.