Afgelopen twee weken bezochten Jan en Emmy, TFT-leden van het eerste uur, Swaziland.
Hieronder leest u hun verslag.

24 maart jl. was het dan zover, we zouden naar Swaziland vertrekken. Het land waar we door het werk van Anne & Birgitte zo betrokken bij zijn geraakt.

Voor Emmy een land dat haar hart gestolen heeft en voor webmaster Jan de kans om alles eens met eigen ogen te aanschouwen. Na een voorspoedige reis was het file bij de grens. Het was Goede Vrijdag en veel mensen wilden de grens over vanwege de diverse Paasfeesten.
Er stonden honderden mensen in de rij, in de felle zon. Gelukkig amuseerden we ons door het kijken naar de diverse mensen die in de rij stonden-of plaats namen. Geheel uitgedost, anderen met een kruis in hun hand, oudere mensen met handbagage op hun hoofd…we hebben wel eens in een saaiere file gestaan!
Uiteindelijk kwamen we veel later dan gepland bij Anne en Birgitte aan, alwaar een hartelijk weerzien volgde.

We bezochten diverse scholen, waar Birgitte een band met de kinderen en de juffen heeft opgebouwd en waar ze elke week een nieuwe verhaal uit de Bijbel verteld.
De kinderen luisterden ademloos en konden niet wachten om de plaatjes uit de kinderbijbel te bekijken. Ook de terugkerende verkleedpartijen, om het verhaal tastbaar te maken, blijven een succes.
Bijzonder om dit als buitenstaander gade te slaan, de enorme honger van de kinderen. Honger naar voedsel, honger naar liefde en aandacht en zeker ook honger naar het woord van God.
Voor de juffen is het een hele klus om in een kleine ruimte met zoveel kinderen en zo weinig middelen de moed erin te houden. Birgitte bemoedigde een juf en je zag haar ontspannen en beseffen: ‘ik word gezien’.
We bezochten de moeder van Nokthula, het meisje waar de laatste Nieuwsflits over ging. Een meisje van 5 jaar dat elke dag zo’n drie kwartier naar school moet lopen en voorheen uit de prullenbak haar eten haalde.
We namen een kijkje in het kleine huisje, waar de gehandicapte moeder met Nokthula en haar oudere zusje woont. Een oude schuur, helemaal volgestouwd met rotzooi. Je kan er met drie mensen niet staan.
Wat een troosteloze aanblik! We gaven kleding, zodat ze in ieder geval de winter door kunnen komen. Maar wie geeft ze eten en parafine om te koken?
Ze slapen met z’n drieën op een oude, smerige matras, die op wat emmers is gelegd. Jan en Anne maakten een bed, zodat ze binnenkort (als het huis is opgeruimd en schoongemaakt) in ieder geval kunnen genieten van een welverdiende nachtrust.
We bezochten Zodwa, een vrouw die elke zaterdag haar huisje openstelt voor de kinderkerk, waar soms wel 40 kinderen komen. In een bloedheet huisje met een paar banken waar de stof zo versleten is dat je het hout ziet zitten.
Maar dat maakt niet uit, genoeg ruimte om God te prijzen. Een voorbeeld!
We bezochten Precious, een albino vrouw die vreselijke kwaadaardige gezwellen aan haar mond, hoofd en kaken heeft. Ondanks de hoge temperatuur heeft ze altijd een muts op haar hoofd en een sjaal voor haar mond om de wonden te bedekken.
Toen ze ons aan zag komen, checkte ze als eerste haar muts en haar sjaal. Wat verdrietig: je wonden bedekken om zo voorzichtig het bezoek te woord te staan.
In-en-in mager en met continue een grote baby op haar rug. Zo weinig te eten, maar toch met haar zieke lichaam helpen mais te bewerken, zodat deze aan het bezoek meegegeven kon worden.
Precious bleek veel pijn te hebben, maar geen geld om haar pijnstilling in het ziekenhuis te halen. Niet voor te stellen, hier in Nederland zou ze terminale zorg krijgen, aandacht, begeleiding en een adequate pijnstilling. Maar niets van dit alles. Birgitte gaf haar wat geld, zodat ze in ieder geval verzekerd is van wat pijnstilling.
Mooi om te zien dat kinderen uit de buurt haar huisje niet schuwen en zo gebeurde het dat we in een kring met diverse kinderen en met Precious en haar zus diverse liederen zongen en met elkaar baden. Het was voor mij het hoogtepunt van ons bezoek.
Samen met Anne gingen we op vrijdagmorgen naar de weekopening op de Government School. Hoe bijzonder is het om voor 700 kinderen een opening te verzorgen. Anne deed het met verve.
Jan bezocht samen met Anne twee keer een jongensgroep, waar wekelijks een aantal jongens samenkomen om diverse onderwerpen te bespreken en om te groeien in geloof. In de hoop dat deze jongens ooit de coachende rol van Anne over zullen nemen, en elders nieuwe groepen op zullen starten.
Jan en Anne bezochten Petros & Elisabeth, het echtpaar dat naast hun eigen kinderen voor een groot aantal weeskinderen zorgt. Wat is er al veel verbeterd, maar wat zijn er nog zorgen. Zorg om water in een land dat zo droog is en zorg om een schouderblessure waarmee Elisabeth haar rust moet nemen, maar onmogelijk is vanwege het altijd aanwezige zware werk.
Dit is een kleine impressie van het werk van Anne en Birgitte, zo is er ook nog de wekelijkse cherischgroep, de bezoeken aan zowel de mannen-als vrouwengevangenis en het werk dat zich achter de schermen afspeelt.
Op dit moment staat het realiseren van een naaiatelier op de planning en mogelijk komt er binnenkort een actie voor een goede watervoorziening bij Petros & Elisabeth.

Wat zijn we geraakt, deze dagen in Swaziland. Geraakt door de gedrevenheid van Anne en Birgitte. Geraakt door hun fijne gezin, maar ook door het weten dat Ruben binnenkort in Nederland gaat studeren. Geraakt door al die mensen in Swaziland, zo kwetsbaar en tegelijkertijd zo krachtig. Geraakt door het vertrouwen op God. Geraakt door al het leed dat achter een glimlach verborgen wordt en geraakt door de vele kinderen, die hunkerend naar wat aandacht en liefde.
We zijn er stil van.